อย่าเข้ามานะ มันเป็นงาน

เนื้อเรื่อง

 คนที่ไม่เคยพบหน้า หรือ แม้แต่รู้จักกันก็ยังไม่เคย ต้องมาอยู่ร่วมกันในที่แห่งหนึ่ง เมื่อพบกันก็เริ่มหันหน้าเข้าหากันเปิดใจคุยกัน อาจทะเลาะกันบ้าง เริ่มไปไหนด้วยกัน เล่นด้วยกันอย่างสนุกสนาน เริ่มตั้งฉายาเรียกกันจนติดปาก เริ่มเรียก "มึงกู" เริ่มเดินกันเป็นกลุ่มๆ (ในกลุ่มๆหนึ่งมักจะมีเพื่อนสวย ขี้เหร่ ดัดจริต นิ่งๆ เงียบๆ เก่งๆและมีผู้คนอีกต่างๆๆมากมาย) เริ่มเข้าหาอีกกลุ่ม เริ่มมีเพื่อนใหม่  เริ่มมีคนที่ไม่ปลื้ม เริ่มหาเรื่องกัน เริ่มแตกแยกคนในกลุ่ม เริ่มมีกลุ่มใหม่ ทะเลาะกัน อิจฉากัน

ถึงจะทะเลาะกันบ้าง กระทบกระทั้งกันบ้าง แต่เราก็ยังเรียกกันว่า "เพื่อน"

               คำว่า"เพื่อน"นั้นเรียกได้ทุกอย่าง แม้แต่สิ่งไม่มีชีวิตก็เรียกได้มากมายไม่ต่างกับสิ่งมีชีวิต แต่จะต่างกันตรงที่ความหมาย

สำหรับคนที่เคยอยู่คนเดียวหรือเคยเหงาิ จะเข้าใจคำว่า "เพื่อน" ได้ดี สำหรับคนที่เคยเป็นเด็กมุมห้องนั่นจะรู้สึกเป็นอย่างดี ว่าเพื่อนนั้นสำคัญแค่ไหน มีหลายคนที่เคยเป็นเด็กหลังห้อง เราไม่ได้ฉลาดหรือเก่งในเรื่องที่โดดเด่นมากนัก แต่เรามักจะมีเรื่องที่คนอื่นแปลกในซ่อนเอาไว้

       จากเด็กมุมห้องคนหนึ่ง ซึ่งถูกมองข้าม ถูกด่า ถูกดูถูก ถูกถากถาง จากเพื่อนหลายคน แต่ก็ยังเรียกบุคคลพวกนั้นว่า "เพื่อน" แต่ เมื่อครั้งหนึ่งมีคนเก่งที่มีเพื่อนมากมายใครๆก็อยากเป็นเพื่อน ได้มาพูดคุยกับเรา เล่นกับเราเหมือน เพื่อนที่สำคัญ คนหนึ่ง ได้ฉุดเราขึ้นมาจากความมืดมิด ให้มาพบป่ะกับผู้คนมากมาย ได้รู้จักคำว่า "มิตรภาพ"  เขาคนนั้นคือเพื่อนแท้ของเรา